چند تجربه از آمایش سرزمین در فرانسه
و نتایج متغیٌر آنها
اولین تجربه های آمایش سرزمین در فرانسه آنقدرها هم متعدد نبوده اند؛ و در واقع اقداماتی محدود و زودگذر بوده اند؛ مثل « برنامه ملی آمایش سرزمین » در سال 1957 میلادی برابر 1336 شمسی ، تا آن که بعدا" استراتژی بسیار پر بحث و فحصی در باره آن مدوٌن شد ( در زمان حکومت ژنرال دوگل با تاسیس « هیئت نمایندگی امور آمایش سرزمین و تحرکات منطقه ای » و اقداماتی که آن هیئت انجام داد ) .
از آن جدید تر موضوع رها ساختن برنامه آمایش سرزمین ( برنامه سال 1993 میلادی برابر با 1372 شمسی که اجرائی نشد ) است ؛ تجربه ای که بر انصراف از یک استراتژی گسترده و همه جانبه برای تمام سرزمین فرانسه ، مهر تائید زد . از آن زمان به بعد دولت فرانسه بیشتر همٌ خود را در بخش های خاصٌی که از نظر سرزمینی مشکلات بیشتری دارند مصروف می دارد ( گرایشی که از اوایل دهه 1980 ، و با توجه به مسائل حادتر محله های سیاسی - اداری در شهرها ، مسائل روستائی ، و معضلات حوزه های صنعتی تحت بازسازی ، بیش و بیشتر افکار دولتیان را به خود معطوف داشته است ) .
آنگاه ، و صرفنظر از طرح های زیربنائی جاده ای و راه آهن که بنا به مصوبه های اوٌل آوریل 1992 ، و مبتنی بر قانون هدایت حمل و نقل داخلی که درتاریخ 30 دسامبر1982به تصویب رسید ، می رسیم به قانون راهبر حمل ئو نقل مورخ4 فوریه 1995 ( قانون پاسکه ) که اصلاحات و بهبودبخشی به «طرح ملٌی آمایش و توسعه سرزمین » را به صورتی بسیاربلند پروازانه در نظر داشت و البته سریعا" شکست خورد و متقاعد شد . با اینهمه به مقیاس هائی آمایش سرزمین هنوزهم در فرانسه وجود دارد ، مثل :
* روند جدید تجدید نظر در طرح هادی منطقه ایل - دو - فرانس ( پاریس) ، طرح هادی جزیره کُرس در جنوب فرانسه ، و طرح های هادی سرزمین های ماوراء بحار فرانسه .
* رهنمود ( دستورالعمل های کلٌی ) سرزمینی آمایش ( دتا ) از ماده ال 111 - 1 - 1 قانون شهرسازی فرانسه .
طرح منطقه ای آمایش و توسعه سرزمین ( سرادت ) ، به مثابه یک سرزمین مستقل ، بنا به قانون ُوی نه .