ششم تیر ماه 1392 نامه سرگشاده (1)
جناب آقای دکتر حسن روحانی
به ریاست جمهوری اسلامی ایران خوش آمدید
می بینیم که امید و تدبیر را شعار دولت خود قرارداده اید
امید وقتی وجود دارد که تدبیری حقیقی و مناسب وجود داشته باشد
تدبیر مناسب آن است که نه فقط در بخشی از سیاست خارجی و در ارتباط با حل مشکل کوتاه مدٌت اقتصادی ، بلکه متوجه میان مدت و دراز مدت و پاسخگوی به خصوص خطیر ترین مسائل بالفعل و بالقوه کشور باشد.در ایران :
الف - سیاست داخلی و به ویژه « تبعیض » از جمله ی بارز ترین ، اصولی ترین مسائل و، بیگمان ، خطیرترین معضلات اجتماعی است ؛ و همین تبعیض بین مردم تهران و مردم شهرستانها - مردم شهرها و مردم روستا ها - و حتی بین مردم محله های مختلف یزرگشهرهائی چون شهر تهران ، سبب ، یا از اسباب اولیه انقلاب اسلامی قرار گرفته است . عدالتِ منطقی ، و متضمن توسعه ، تدبیری است که ، در قلمرو مدیریت پیشرفته جهانی ، دراجرای سیاست مشهور آمایش سرزمین نهفته است .
ب - ساختار جغرافیائی - تغییر و تحولات تاریخی ، قومی ، اجتماعی ، سیاسی ، و نهایتا" فرهنگی از یک طرف ، و عدم آگاهی های کافی سیاسی بر اثر جنگ تحمیلی - تحریم های اقتصادی و...متفاوت در بین برخی ، هرچند بسیار معدود ، از مردم مناطق مختلف ، که قابل کتمان نیست ، در این برهه ی سرنوشت ساز تاریخی ، مقتضی تمرکز ، و آنهم تمرکز منطقی در حفظ وحدت و امنیت ، امٌا در عین حال متضمن رشد و توسعه لازم در ایران است ؛ که آن نیز نه تنها در سیاست های آمایش سرزمین متجلی شده است ؛ بلکه فلسفه اصلی آمایش سر زمین را تشکیل می دهد .
جناب آقای رئیس جمهور منتخب ، چرا آمایش سرزمین با اینهمه ضرورت اساسیش در برنامه های جناب عالی وجود ندارد ؟! .
لااقل در این برهه :
1- « مطالعات آمایش سرزمین » ( که تا کنون هیچگاه به مدیریت متخصصان آن و به درستی صورت نگرفته است ) را در برنامه خود قرار دهید .
2 - برخلاف سابق و برای اینکه بازهم نتایجی عکس گرفته نشود و به اتلاف وقت و هزینه نیانجامد ؛ در این راه از رآس تا ذیل از خدمات متخصصان حقیقی آمایش استفاده فرمائید .
3 - و ریاست سازمان مدیریت و معاون برنامه ریزیِ آن حد اقل کسانی باشند که « غلام وار »در مخالفت بارز یا پنهان با آمایش سرزمین تجربه پس نداده و شهره نشده باشند .
با احترام . علبرضا آیت اللهی